Mijn MGA 1600
Een neef van mij, Leo, was begin jaren vijftig met zijn ouders naar Australië geëmigreerd. Hij was een jaar of tien ouder dan ik en in de jaren zestig had hij in Perth een garagebedrijfje dat sportauto's importeerde vanuit Europa; het stuur ombouwde van links naar rechts en dan verkocht aan gretige klanten. In 1964 kwam hij naar Nederland om auto's te kopen. Hij was op zoek naar Alfa Romeo's, in het bijzonder Giulietta's en 1300 Juniors. Leo is waarschijnlijk degene die me beïnvloed heeft om later een MGA te kopen. Hij had er een waarmee hij races reed. Onderstaande foto, die hij me stuurde, heeft jarenlang boven mijn bed gehangen.
De MGA van mijn neef Leo
In april 1971 kocht ik de MGA die ik nu nog steeds heb. Ik kende de auto al langer, hij was eigendom van een jongen die net als ik in de Amandelstraat in Den Haag woonde. Op zijn beurt had hij hem weer van dezelfde man van wie ik een ZA-Magnette had gekocht. Met de MGA had hij een flinke aanrijding gemaakt, waarbij met name het rechter voorscherm behoorlijk in de kreukels zat. Er was nog meer schade, maar daar kwam ik pas jaren later achter. Mijn buurjongen knapte de schade op en ik heb erbij gestaan toen hij (gewoon op straat) een half voorscherm van een sloper erop zette en de onderkanten van de spatborden (die kuis verrot waren) weer in orde maakte door grote stukken karton op maat te knippen en die met flink veel plamuur in de juiste vorm wist te krijgen. Je kunt dus niet zeggen dat ik niet wist wat voor auto ik kocht.
Maar toen ik er diezelfde middag alleen mee op stap ging, hield ik ineens een losgetrilde versnellingspook in mijn handen. Gelukkig was ik toen al handig genoeg om dat ter plekke te kunnen repareren. Een paar dagen later reed ik over de Laan van Meerdervoort in Den Haag, rechts van mij geparkeerde auto’s, links een rijdende tram. Wat er precies gebeurde weet ik niet meer, maar waarschijnlijk reed ik over een hobbel in de weg, waarna ik door de schok ineens het stuurwiel los in mijn handen had. Door hard te remmen, het enige wat ik kon doen, bracht ik de auto tot stilstand. Gelukkig trokken de remmen niet scheef, anders had ik aardig schade gehad, nu was er niets aan de hand. De moer waarmee het stuur op de stuurkolom zat, was niet geborgd, zodat hij er langzaam afgetrild was.
Wat later, in het begin van de zomer van 1971, werd ik aangehouden door de politie. Ze hadden een poosje achter me gereden en hadden net besloten dat de auto er netjes uitzag, tot ik optrok bij een verkeerslicht en ze een akelig geratel uit de versnellingsbak hoorden komen. Daarop begonnen ze de hele auto te controleren, uiteraard moest de drietonige hoorn eraf, ze hoorden een lek in de uitlaat, en zo waren er nog een paar kleine dingen. Ze namen mijn kentekenbewijs in beslag en ik kreeg drie dagen de tijd om alles te laten repareren, uitgezonderd de versnellingsbak, dat vonden ze niet belangrijk.
De rekening van Auto Jansen uit 1971
Maar dat geratel was natuurlijk een kapot laygear, dat niet lang daarna helemaal de geest gaf, zodat ik bijna niet meer kon schakelen. Ik kocht een andere versnellingsbak, maar na montage bleek dat de tussenas niet paste omdat de bak van een later type was. Een passende tussenas was nergens te vinden. Ik denk dat ik op wel honderd sloperijen ben geweest en zeker drie tussenassen heb gekocht, die steeds net weer iets anders bleken te zijn voor ik uiteindelijk de goede vond.
Dat was nog niet het einde van de ellende. Ik wilde uiteraard wel eens proberen hoe hard die MGA nu eigenlijk kon. Dat ging best lekker, ik reed een poosje 160 tot ik ineens een grote blauwe wolk achter de auto zag hangen en er een akelig geratel uit de motor kwam. Opgeblazen.
Mijn MGA in 1971
Ik gebruikte de A als dagelijkse auto, maar eind 1974, begin 1975 was de MGA zo slecht dat een restauratie onvermijdelijk werd. De restauratie bestond uit nieuwe F-secties, nieuwe polyester spatborden en een nieuwe laklaag. Het duurde ongeveer een half jaar voordat de auto klaar was, maar toen zag de A er weer prima uit.
Opnieuw werd het mijn dagelijkse auto tot twee jaar later een tweede restauratie noodzakelijk bleek, omdat ook het chassis doorgeroest bleek. Met een strak schema waarbij ik elke woensdagavond en zaterdagmorgen aan de A werkte, heb ik er ruim een jaar over gedaan. Het volledige verslag van deze restauratie staat beschreven in Project 75024.
Nog geen jaar later, in 1980, kreeg ik op weg naar mijn werk op een kruispunt geen voorrang van een ouwe Mazda. Ik raakte hem precies in het midden, de Mazda was total-loss en mijn A eigenlijk ook. Zelf had ik wonderwel niets. Gelukkig was ik goed verzekerd en werd mijn schade geheel vergoed. Wel heb ik voor eigen rekening twee metalen voorschermen gekocht in plaats van de polyester schermen die erop zaten.
Het duurde meer dan een jaar voordat de auto klaar was, maar dat kwam ook omdat voor mij de lol er wel een beetje af was en ik even geen interesse meer in de auto had. Pas in 1982 begon ik af en toe weer eens een stukje met de A te rijden. Het was toen allang niet meer mijn dagelijkse auto.
Omdat ik voor langere tijd naar het buitenland vertrok, heb ik in 1988 de A in een garagebox gestald. Daar heeft hij ruim twaalf jaar gestaan tot ik hem in 2001 weer van stal haalde. De motor stond vast, maar met veel kruipolie kreeg ik hem weer draaiend. De remmen en de koppeling waren dankzij de siliconenvloeistof nog in uitstekende staat. Ik heb alles weer gangbaar gemaakt en vanaf dat moment doet de A gewoon dienst.
Still going strong (Zandvoort, augustus 2015)
